Ik studeerde Chinees aan de universiteit en later jazzgitaar en compositie aan het Berklee College of Music in Boston, MA. Nadat ik was teruggekeerd naar het Verenigd Koninkrijk en het moeilijk vond om mijn plek te vinden in de jazzwereld van Londen, keerde ik terug naar China om filmmuziek te schrijven en jazzgitaar te doceren aan Chinese studenten aan het Beijing Institute for Contemporary Music Research.

Oeigoerse muziektradities

Daar ontmoette ik Oeigoerse muzikanten uit het noordwesten van het land en hielp ik bij de oprichting van Panjir, een bekende wereldmuziekgroep die jazz en Oeigoerse muziek combineerde. Ik verliet Beijing om de Oeigoerse muziek formeler te bestuderen in Urumqi, de hoofdstad van de regio, en ging zes maanden lang in de leer bij een vooraanstaand tamburspeler van het Staatsorkest, (voor zover ik weet) de eerste buitenlander ooit die dat deed. Het was een buitengewone tijd om veel te leren en om uit de eerste hand te zien onder welke druk de etnische minderheden in China staan door het racisme van de Chinese autoriteiten.

Een massale autoritaire onderdrukking en culturele genocide door de Chinese regering van Oeigoeren en andere Turkse volkeren betekende dat Panjir moest stoppen met spelen en ik China moest verlaten. De muziek die ik had geleerd werd belangrijker, niet alleen als een buitengewoon mooie en complexe manier om muziek te maken, maar ook als een middel tot verzet.

Iraanse Dastgah muziek

Tijdens de covid pandemie kreeg ik een Iraanse setar en begon ik Iraanse dastgah muziek te leren – in werkelijkheid het bronmateriaal voor veel van de muziek van de Oeigoeren, en een centrale inspiratiebron voor veel van de muziek van Centraal- en Zuid-Azië. Na een intensieve studie met Nima Janmohammadi, een virtuoos op de setar en professor compositie aan het New England Conservatory in Boston, begon ik de kaders van de Iraanse en Oeigoerse muziek te integreren in mijn gitaarspel – ik leerde bewuster te zijn over de muzikale keuzes die ik maakte en de manier waarop ik improvisaties en composities na verloop van tijd vorm gaf.

Muziek blijft voor mij een van de belangrijkste middelen om weerstand te bieden aan de vernietiging van cultuur en de onderdrukking van mensen. Voor Iraniërs, Oeigoeren en vele anderen blijft muziek absoluut vrij – ik wil mijn steentje bijdragen aan het verspreiden van kennis over de muziek naar de buitenwereld om ervoor te zorgen dat deze nooit kan worden uitgeroeid of verloren.

Het geluid van duizenden jaren vindingrijkheid

Tegelijkertijd houden deze muzikale vormen ons in contact met de oudste tradities in de Euraziatische muziek, met een afstamming die teruggaat tot het ontstaan van de beschaving. Deze muziekvormen stellen hoge eisen aan de muzikant en zijn transcendent mooi om naar te luisteren. Ze zijn instinctief vertrouwd voor het publiek en bieden een tegengif voor een westerse muziekcultuur die steeds afhankelijker wordt van technologie en geluidsdichtheid – het is gewoon het geluid van akoestische instrumenten in resonantie; het geluid van menselijke creativiteit in het aangezicht van onderdrukking; en het geluid van duizenden jaren vindingrijkheid en ervaring.